Leonardo Fibonacci to włoski matematyk żyjący na przełomie XII i XIII wieku. Spopularyzował on m.in. cyfry arabskie, których używamy do dziś oraz zapisał tzw. ciąg liczb Fibonacciego.

Ciąg Fibonacciego jest to ciąg liczb, w którym każda liczba jest sumą dwóch poprzednich (poza pierwszą i drugą).

Ciąg Fibonacciego jest również nie tylko teoretycznym założeniem matematycznym, ale urzeczywistnia się niezwykle często w przyrodzie.

Z ciągiem Fibonacciego wiąże się również niezwykła zależność: dzieląc dowolną liczbę ciągu przez liczbę ją poprzedzającą otrzymamy wynik oscylujący wokół 1,61804 – liczby zapisywanej w greckim alfabecie jako Φ – (fi). Platon uważał, że liczba ta może być kluczem do Wszechświata, a w starożytnych pismach często uważana jest ona nie tylko za Złotą, lecz również Boską Liczbą, pozwalającą na uporządkowanie chaotycznego wszechświata. Ta banalna z pozoru zależność w rzeczywistości opisuje cały szereg zjawisk występujących w przyrodzie, począwszy od roślin aż po kształt galaktyk.

W kształtach wielu roślin widać spiralne linie rozchodzące się od środka w niezwykle usystematyzowany sposób. Rośliny rozwijając się wypuszczają kolejne pędy z jednego centralnego punktu (np. łodygi) rozchodząc się pod kątem. Jest to tak zwany Złoty Kąt, który wyznacza kierunek rozwoju roślin. Jak się okazuje on również zawiera w sobie ciąg Fibonacciego – jest to złota proporcja dla podziału okręgu.

Motyw ciągu Fibonacciego wykorzystany został także w utworach literackich oraz muzyce. W książce Kod Leonarda da Vinci Dana Browna stanowi on element jednego z kodów, który muszą złamać główni bohaterowie. Z kolei niektórzy muzykolodzy dopatrują się istnienia ciągu Fibonacciego w utworach muzycznych oraz w budowie instrumentów.

Zachęcamy Was do poszukiwań innych przykładów ciągu Fibonacciego w przyrodzie i sztuce:-)